Bazen duygu ve düşüncelerimizi en yakınımızdaki insanla bile paylaşmaya çekiniriz ya işte öyle bir dönem yaşıyorum. Birkaç gün önce karşılaştığım Epstein dosyası resmen kan akışımı yavaşlattı. İnsanlar daha ne kadar kötü olabilir ki diye düşündükçe, daha kötülerin var olduğunu görüyoruz. Bizim ruhumuzun bile duymayacağı, ama Amerika’da üstü kapalı hem yaşanan hem de davası devam eden derin bir karanlık. Acaba dosyayı halka açmak istemeseler haberimiz olabilir miydi böyle bir hayattan. İnsan çiftlikleri… Akıl tutulması yaşıyorum, gerçekten aklım almıyor. İnsan oğlu neyi paylaşamaz, neyi istediği gibi yaşayamaz da, kötü olmayı seçer. Damızlık kadınlar, deney aracı olan bebekler, kaçırılıp av yapılan ve vahşice işkencelerle katledilen çocuklar ve bu çocukların korku adrenali ile gençlik iksiri kullanan ünlüler. Bu gerçekten kan donduran bir olay. Ve bunu yaşamaktan, yaşatmaktan keyif alan bir grup insan. Filmlerde kurgu olarak bile izleyemediğimiz senaryoların, daha gerçek olduğunu öğrenmek hiç adil değil. Hepimiz bir hayatı yaşayıp, gelecek planları yapıyoruz, e peki geleceği çalınan çocuklar, aileler için ne yapacağız? Depremde kaybolan çocuklar nerede? Biz hep bir korku ile mi yaşayacağız? Hadi bizi bir kenara koydum, Filistin’de hala çocuklar ölmeye devam ediyor ve dünya bu duruma sadece seyirci kalıyor. Umutlarımızı yitirmeyelim dedikçe, hep bir hayal kırıklığına uğruyoruz. Şu insan çiftliklerini duyduktan sonra fark ettim ki hayat hiçte bizlerin sandığı kadar saf ve temiz değilmiş. Ve bu dosya halka tamamen açılırsa gerçekten dudaklarımızın uçuklayacağı bilgiler öğreneceğiz. Çok ama çok ürkütücü, Allah çocuklarımızı, eşimizi, dostumuzu kötülerden korusun.