Alaçatı'ya geldim..

Ot festivali var.

Çok kalabalıklar, akın akın gelmişler.

Otun festivaline, bedenimizden çok, yalan dünyadan yorgun ruhumuzun ihtiyacı var. Enginar karaciğere iyiymiş, kimin umuru, ciğerlerimiz yorgun zaten, enginar kalbimi okşasın daha iyi.. Kırık kalbime iyi gelir belki. 

Kadınları seyrediyorum.

Saçlarına taktığı çiçekler, pahalı babetler, pahalı kocaman gözlükler..

Oturduğumuz kafede bir dolup, bir boşalıyorlar... Seyrediyorum kadınları.. Hepsi nasıl özel, nasıl güzel hissediyorlar kendini anlatamam.. Bu özgüven, bu vasatın üstünde olduğunu bilme hali, nasıl var oluyor, diye düşünüyorum

Geçen hafta chia, süt ile karıştırıp yedim. Tok tutacak, yağ yakacak ve üç kilo vereceğim ya.

Zehirlendim.

İstinye Devlet Hastanesi Acil Servisine gidiyorum.

İki ünite serum alıyorum.

Sedyede, yatakta gelen gidenleri seyrediyorum.

Herkes karı koca, kimi çocuklu. Ortalama aile haliniz, hastaneye aynen yansımış. Nasıl da aile olmuşlar. Nasıl da sıkı sıkıya birbirlerine sarılmışlar..

Ortalama üst baş, ortalama önü zor kapanan montlar, ayakkabılar... Koridorlar koşuşturuyorlar. Birbirlerinin sağlık derdine öylesine düşmüşler ki..

Öylesine gerçekler ki..

Sahici..

İçim acıyor, 

Keşke bu ailelerden biri benim olsa diyorum.

Var olmanın dayanılmaz hafifliği içinde olan insanlarla, bu insanlar arasında tuhaf yerdeyim 

Can Yücel'in dediği gibi..

Farkında olmalı mı insan.

Yooo diyorum, biraz olmayalım Allah aşkına.

Ne diyor bu...

Farkında olmalı insan,

Kendisinin, hayatın, olayların gidişatın,

Farkında olmalı,

Farkı fark etmeli, fark etiğini de fark,

ETTİRMEMELİ BAZEN,

Bir damlacık sudan,

Nasıl yaratıldığını,

Fark etmeli.

Ben, ettirmemeli de takılıp kalıyorum.

Ey insanoğlu..

Anne karnına sığarken, dünyaya neden sığmadığını,

Henüz bebekken, dünya benim dercesine, avuçlarının sımsıkı kapalı olduğunu, 

65 yıllık ömründe, hiç karnı doymayan bir peygamberin ümmeti olarak..

Kendini bir şey sanma.