Hayatın döngüsünü kabul etmek ve eskiyi bırakmak, yenilenmenin ve dönüşümün anahtarı. Bu sürecin temelinde, aslında antik Yunan filozoflarının sıkça ele aldığı bir konu olan değişim ve dönüşüm yatar.
Çok sevdiğim antikçağ filozofu Herakleitos’un ünlü sözü “Aynı nehirde iki kez yıkanılmaz” bu süreci mükemmel bir şekilde özetler. Her şey değişir ve sürekli bir akış içindedir; tıpkı doğanın mevsim döngüleri gibi. Her sonbaharda dökülen yapraklar, kışın gelişiyle yenilenmeye hazırlık sağlar; bu döngüyü insan hayatında da yaşamak, kendimize dair dönüşümleri kabul etmek ve içsel bir sonbaharı kucaklamak demektir.
Bu bakış açısı, Budist düşüncede de geçerlidir. Budizm, varlıkların geçici olduğuna ve “bırakmanın” manevi bir özgürlüğe yol açtığına inanır. Sıkı sıkıya tutunduğumuz şeylerin aslında zihinsel ve duygusal yükler olduğunu fark ettiğimizde, kendimizi bu yüklerden özgürleştirerek içsel bir huzura kavuşuruz. Tıpkı doğanın döngüsünde eski yaprakların dökülüp yenilerine yer açması gibi, biz de hayatımızda bir sonbahar yaşayıp eskimiş, işlevsiz kalmış düşünce kalıplarını bırakabiliriz.
Fransız düşünür Jean-Paul Sartre, özgürlüğü bireyin kendini yeniden yaratma süreci olarak tanımlar. Ona göre, insan, kendine zorunluluklar yaratmak yerine özgürlüğün yükümlülüğünü kabul ederek, her an kendini yeniden tanımlama ve geçmişten bağımsız bir varlık olma imkanına sahiptir. İçsel sonbahar da buna benzer bir anlam taşır: Sıkı sıkıya bağlı olduğumuz alışkanlıklardan ve kalıplardan vazgeçmek, bizi kendi özgürlüğümüze bir adım daha yaklaştırır. Sartre’ın sözleriyle ifade edecek olursak, bırakmayı kabul ettiğimizde, varoluşumuzu yeniden inşa edeceğizdir.
Bu felsefi yaklaşımın bir başka yankısı, Stoacı düşüncede de karşımıza çıkmakta. Epiktetos, kontrolümüz dışında olanlara direnmek yerine onları kabul etmenin ruhsal bir huzur getireceğini söyler. Stoacılara göre, hayatımızda değiştirilemeyecek durumları kabul etmek, bizim üzerimizdeki yükleri hafifletir. Bu bakış açısıyla, hayatın döngülerine teslim olarak, biz de tıpkı sonbaharın yaprak döküşü gibi, kendi yolculuğumuzda hafiflemeyi öğreniriz. Epiktetos’un dediği gibi, “Şikayet etmek yerine, kendimizi doğanın akışına bırakmak gerekir.”.
Nietzsche’nin “Amor Fati” yani “kader sevgisi” öğretisi de, bu döngüsel değişim ve yenilenme sürecini kabul etmeyi ifade eder. Hayatın getirdiği her koşulu olduğu gibi benimsemek, “kendi kaderini sevmek” demektir. Nietzsche’ye göre, kendi içsel sonbaharımızı yaşarken, geçmişi olduğu gibi kabul etmek ve bu kabulden bir güç devşirmek mümkündür. Bu felsefi bakış, eskiyi bırakma sürecinde kendimizi daha güçlü hissetmemizi sağlar.
İçsel sonbahar, aslında doğaya ve hayata dair bir çeşit “Ebedi Dönüş” anlayışını da barındırır. Yaşam döngüleri, eskiyi bırakıp yeniyi kucaklamamız gerektiğini anlatır. Tıpkı ağaçların yaprak dökümü gibi, biz de geçmişin yüklerinden arınarak, ruhsal bir bahara hazırlanırız. Bu kabul süreci, bize yeni başlangıçların kapısını açar ve daha bilge, özgür bir yaşamı kucaklamamıza olanak tanır.
