Napolyon’un dediği sözle başlamak istiyorum satırlarıma.

“Hafızasız baş, bekçisiz kaleye benzer.”

Çocukluğumdan kalan en anlamlı kişi Bekçi Ahmet ağabeyimizdi. Akşam hava kararmaya başladığında düdüğüyle “haydi evlere” dercesine var gücüyle çalardı.

Kahverengi takım elbisesi ve Ay Yıldızlı kasketi ile Hulusi Kentmen edasıyla ellerini arkaya doğru beline bağlayarak yavaş yavaş yürür, etrafına bakarak “buradayım” dercesine düdüğünü uzun uzun çalardı.

Nedense, o düdük sesiyle de kendimi güven içinde hissederdim.

Osmanlı İmparatorluğu döneminde “pazvant” adı verilen gece bekçilerinin yönetmeliği 22 Temmuz 1966 yılında yayımlanan resmi gazete ile yürürlüğe girmişti. 

1991 yılında bekçilerin tümü, çıkarılan 772 sayılı Çarşı ve Mahalle Bekçileri kanunu ile görevlerinden alınmış, 1996 yılında ise yeni bir kanun çıkarılmış, bekçilerin 8 bin152’si polis diğerleri ise yardımcı hizmet birimine çekilmişti.

Şimdilerde ise o kahverengi üniformalar, çocukluğumun geçtiği 80’li yılların filmlerinde özellikle Kemal Sunal’ın oynadığı “Bekçiler Kralı” filmine götürdü.

Bu günlerde sıkça duymaya başladığınız bekçiler diğer ismiyle “Gece Kartalları” polisle birlikte devriye yaparak bu gece göreve başlıyor.

İstanbul Emniyet Müdürlüğü, mahallelerde güvenliğin sağlanması için 8 Şubat’tan itibaren bekçiliğe müracaat eden ve görevi başarıyla tamamlayan 8 bin 320 kişiden 700’ü seçilerek ilk mesaisini veren 386 bekçi bu gece göreve başlamış oldu.

Görev yapacak bekçiler, güneşin batışından doğuşuna kadar devriye görevini yerine getirerek, her mahallede 2 kişi nöbet tutarak 8 saat çalışma ve haftada bir gün istirahat esasına göre çalışacak.

Amaç ise eskiden olduğu gibi ana ve ara arterlerde özellikle hırsızlık olaylarına karşı mücadele verecek.

Aradan geçen uzun zaman sonra ilk defa bu gece Gece Kartallarını gördüğümde Hulusi Kentmen siluetini görmeyecektim belki ama Rahmetli Ahmet ağabeyimi hissetmek bana çok iyi geldi.