Destanımız "ONLARIN ÖYKÜSÜ"
Bir yazgı mı?
Bir kader
Yoksa bir keder mi?
Bir evladını kaybetmek
Diğer evladını vermemek
Diyarbakır’da bir anne
Bir çığlık
Bir derin feryat
Bir anne
Bin anne
Hacire anne
Destanımız “ONLARIN ÖYKÜSÜ”
Bir gün gözler yollarda
Gelmez oldu can oğul
Bir derin öfke Hacire annede
Can oğul canda oğul
Dedi yetti gayri
Bir canımı aldınız vermem canımı
Yürüdü nefeslerini geçerek yürüdü
Dayandı kapısına alanların
Verin bana ait olanı
Verin oğlumu dedi haykırarak
Surlar ses verdi sesine
Anneler ses verdi sesine
On anne yüz anne
Yüzlerce aile
Söktü adı canı canda evladını karanlıklardan
Kimi isyan dedi kimi başkaldırı
Biz ise anne dedik
Destanımızdan yalnız onun yüreği
Şimdi anlatılır zaman zaman
Derin bakışları HACİRE annenin
Durduracak dedik bu karanlığı anneler
Nasıl bize can verdilerse
Geleceğe de can veriyorlar
Anneler anneler anneler
Dağ gibi dizilmiş anneler
