1970’li, 1980’li hatta 1990’lı yıllarda Batılı ülkeler başımızın etini, yedi: İdamı kaldırın, sizde bizim gibi medeni ülkeler ligine katılın… Sonunda Türkiye’de idam cezası kalktı, kalktı ve bundan ilk yararlanan da PKK terör örgütü elebaşı Abdullah Öcalan oldu. Türkiye yine de bunu Batı istedi diye yapmadı, idamın ilkel bir ceza yöntemi olduğu için ve bunun Türk insanına yakışmadığı için yaptı… Türkiye maalesef başbakanını idam eden bir ülke yaftasını asla üzerinden atamadı ve Adnan Menderes, Hasan Polatkan ve Fatin Rüştü Zorlu gibi üç değerli insanı bir cuntayı memnun etmek için infaz etme ayıbı ile yaşayacak…

Onun içindir ki Türk liderleri hep idama mahkûm edilen yabancı liderleri kurtarmak için çok uğraş verdi. Süleyman Demirel Zülfikar Ali Bhutto’yu idam sehpasından kurtarmaya çalıştı, ama başaramadı. Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Mursi’yi kurtarmaya çalışıyor ve şimdilik başarılı. Ama o da Bangladeş de İslam Cemaati Partisi lideri Motiur Rahman Nizami’nin idamını önleyemedi. Daha önce de idam edilen İslami Parti liderlerinin infazlarını Cumhurbaşkanımız durdurmaya çalıştı ama intikam ateşi ile gözü dönmüş Bangladeş Başbakanı Şeyh Hasina’yı ikna edemedi… Nizami, Hasina’nın intikam peşinde koşmasını kurbanı. Yoksa savaş suçları bahane. İdam tamamen siyasi ve tam bir cinayet…

Burada Batı’nın samimiyetsiz yüzü ortaya çıkıyor. Bu idamı (Allah korusun) biz yapmış olsak Amerika ve Avrupa Birliği dünyayı başımıza yıkardı. Çünkü onların esas niyeti insan haklarını ve insan haysiyetini korumak ve adaleti yerine getirmek değil. Onların işi gücü Türkiye’yi vuracak her malzemeyi sonuna kadar kullanmak.

Ama Batı’da bir de acı olan başka bir vurdumduymazlık var. İdam edilen Müslüman ülkesinin bir şahsiyeti olursa ses çıkarmamak… İşte Batı’nın ikiyüzlülüğü… Ama daha acı olan birçok İslam ülkesinin de Nizami’nin idamına sessiz kalışları…