Güzel günler göreceğiz mi, Edip Baba?
Bazen bir şarkı, bir insanın tüm hayatını anlatır. Bazen bir melodi, binlerce yüreğin ortak duası olur. Bugün, Türkiye’nin dört bir yanında, Edip Akbayram’ın sesiyle büyüyen milyonlarca insanın içindeki sessiz yakarış aynı: "Güzel günler göreceğiz çocuklar… Güneşli günler…" Ama bu kez o güneşi biz değil, Edip Baba görsün istiyoruz. O, yıllardır umudu haykıran sesiyle bizi büyütürken, şimdi kendisi bir sınavdan geçiyor. Hastane koridorlarında, makinelerin soğuk sesi arasında, doktorların tıbbi terimlere sıkıştırdığı bir yaşam mücadelesi var. Her gün gelen haberler, yürekleri sıkıştırıyor. Durumu stabil deniyor, zaman zaman kötüleşiyor deniyor, ama sevenlerinin gözleri sadece şu cümleyi arıyor: "Edip Akbayram sağlığına kavuştu, sevenleriyle buluşmaya hazırlanıyor!"
O SADECE BİR SANATÇI DEĞİL BİR DEVRİMDİR
Edip Akbayram, sadece şarkılarıyla değil, duruşuyla da bir efsane. O, kimseye boyun eğmeyen, hiçbir güce sırtını dayamayan, sadece halkına yaslanan bir yürek. Sesindeki derinlik, çocukluğumuzun, gençliğimizin ve hatta yarınlarımızın sesi oldu. Anadolu’nun yoksul sokaklarından yükselen, ezilmişlerin, ötekileştirilmişlerin sesi oldu. Yasaklar gördü, engellerle karşılaştı ama hiçbir zaman yılmadı. O, 70’lerin devrimci ruhunu, 80’lerin suskunluğunda bile diri tutan, 90’larda umudu yeniden yükselten, 2000’lerde hala dimdik ayakta kalan bir çınar. Şarkıları sadece müzik notalarından ibaret değildi. Onun sözleri, her dönemin acısını, her dönemin umudunu içinde taşıdı. "Aldırma Gönül" dediğinde, en karanlık zindanlarda yatanlar bile umuda sarıldı. "Eşkıya Dünyaya Hükümdar Olmaz" dediğinde, zalimlerin tahtları sarsıldı. "Güzel Günler Göreceğiz" dediğinde, her çaresiz insanın gözlerinde bir ışık yandı. Şimdi, yıllarını sahnelerde, meydanlarda, kalabalıkların içinde geçiren o büyük insan, bir hastane odasında zamanla yarışıyor. Birileri onu anarken geçmiş zaman kipini kullanıyor ama hayır! Edip Akbayram hâlâ burada!
ONA GÖZYAŞI DEĞİL UMUT YAKIŞIR
Bugün, hastane odasında yorgun ama güçlü bir kalp atıyor. Belki sesi çıkmıyor, belki şarkılarını mırıldanamıyor ama o hâlâ burada! Ve biliyoruz ki, şayet gücünü toplarsa, bir gün yeniden sahneye çıkıp o muazzam sesiyle "Güzel günler göreceğiz çocuklar…" diyecek. O, sadece bir sanatçı değil… O, bir yaşam biçimi, bir mücadele ruhu! Sahneye her çıktığında, üstündeki yeleği, yüreğindeki inadı, umudu ve sevgiyi bir araya getirip söyledi. Şimdi biz de ona sesleniyoruz: "Edip baba, sakın vazgeçme!" Bu ülkenin vicdanı, senin sesinde büyüdü. Sen sustuğunda meydanlar sessizleşti, senin ezgilerin çalındığında yürekler isyanı ve umudu birlikte yaşadı. Sen gidersen, bir dönem eksilir. Bir kuşak eksilir. Bir sevda eksilir…
SENİN İÇİN AÇILMIŞ BİR SAHNE VAR
Edip Baba, seni sadece sevdiklerinden, ailenden, sevenlerinden ibaret sanma. Senin için açılmış bir sahne var! O sahne seni bekliyor, o mikrofon seni bekliyor, o alkışlar, o koro seni bekliyor. Şimdi, biz milyonlarca insanın ortak duası şu: O sahneye bir kez daha çık, bir kez daha söyle! "Güzel günler göreceğiz çocuklar…" Ve biz de seninle hep bir ağızdan haykıralım: "Göreceğiz değil mi Edip Baba? Göreceğiz!"
