Acısıyla, sevinciyle, dostluğuyla, zor günde gösterdiği azimle ve daha nicesiyle “Kadim Anadolu  Kültürü” bir başkadır…

Dünya tarihine geçen deprem sonrası biz bölgede yaşayanlar yeni yeni kendimize gelmeye başladık… Çünkü art arda gelen iki felaketin tarifi imkansız!
O an kendimizi unutup çocuklarımızı ve aile büyüklerimizi nasıl dışarı çıkardığımızı asla unutmayacağız… O bir buçuk dakikada binlerce film şeridinin gözümüzün önünden nasıl geçtiğini anlatamayız belki fakat travmasını ölene kadar unutmayız… Tüm bunlarla birlikte komşularımıza nasıl ulaştığımızı da, birbirimize nasıl kenetlendiğimizi de, aşağı inmeyen komşu var mı diye nasıl endişeyle kontroller yaptığımızı da, telefonla tanıdıklara ulaşmaya çalıştığımızı da yine biz biliriz…
İşte böyledir Anadolu insanı, kendi korkusu ve acısıyla birlikte çevresindekilere de sahip çıkar, korur, gözetir…

Halâ bölgedeyiz. Artçılar hafiflese de halâ devam ediyor. Aile bireylerimizle birlikte komşularımız, akrabalarımız, dostlarımız, tanımadıklarımız adına da sorumlu hissediyoruz kendimizi… Fazlasıyla üzgünüz… Çocuklarımızın korkularını aşmasıyla uğraşıyoruz… Çocuk, yaşlı ve hasta yakınlarınızın yanından ayrılamıyoruz… Enkaz altında yakınları olan ve evi yıkılan dostlarımıza merhem olmaya çalışıyoruz… Gözlerimizin yaşını silerek, boğazımızdaki düğümleri çözerek bölgeyi basın ve medya organlarından dünyaya aktarmaya çalışıyoruz… Bunca sorumluluk, şok ve üzüntüye rağmen insani, ahlaki, vicdani, toplumsal sorumluluklarımızın bilinciyle de hareket etmeye çalışıyor ve bu yönde gerçekleştiriyoruz fikri-zikri tüm faaliyetlerimizi…
Ve şunu çok iyi biliyoruz; şu an kurumuş bir çöldeyiz! Hayat durmuş gibi! Dünyanın sonu gelmiş gibi! Bir daha yüzlerimizde bir tebessüm dahi belirmeyecekmiş gibi! Anlayacağınız moral açısından dibin de en dibindeyiz biz bölgedekiler…

Fakat tüm acılara rağmen bizi ayakta tutan bir şey var; “dünyanın sergilediği dayanışma ruhu”…
Yurt içi ve yurt dışından ulaşan kurtarma-yardım ekiplerinin sergilediği “acınız acımızdır” çabası, şu an içinde bulunduğumuz acılar çölünü yeşertecek olan ve yüreklerimizi besleyecek olan muhteşem bir nehir… Bilhassa da yüze yakın ülkeden Türkiye’ye ulaşan ekipler bize şunu çok net gösterdi; “din, dil, kültür, ideolojik farklılıklarımıza rağmen gerektiğinde birbirimizin acısını paylaşmalıyız… Çünkü tek ve her şeye hakim olan Yaradan’ın tüm dinlere emrettiği gibi “önce insan” demeliyiz…”

Bu gönüllü insanlar ülkelerinden kalkıp bu soğukta Türkiye’ye gelmişti canları göçükten kurtarmak, çocuklara teselli olmak, üşüyenleri ısıtmak, onlara “yalnız değilsiniz” demek için…
Allah hepsinden razı olsun… Yüreklerine ve emeklerine sağlık…
İlk etapta ulaşan Azerbaycan, İsrail, Rusya, İran, Irak, Irak Kürt Bölgesel Yönetimi, Ukrayna, Avrupa ülkeleri kurtarma topluluğu ve daha nicesine o korkunç depremi bizzat yaşayan biri ve Türkiye Vatandaşı olarak teşekkür ediyor ve “İyi ki Varsınız” diyorum…

Depremden etkilenen illerimizde şu an itibariyle 10 bine yakın yabancı kurtarma-yardım personeli bulunuyor. Uykusuz, aç, üşüyorlar fakat bu zorluklar umurlarında değil çünkü onlar kurtardığı her can ile motive oluyor…

Bizim buralarda sevinç de yas da bir başkadır… Sevinçleri gibi acılarını da kadim bir kültürle yaşar Doğu-Güneydoğu insanı…
Evladını, anasını, babasını, kardeşini, eşini toprağa veren taziyesine sahipleri tüm acısına rağmen acısını paylaşmaya geleni de kocaman yüreğine basmasını iyi bilir, ömürlük unutmaz, büyük değer verir…
Bu sebepten bizler de ömrümüz boyunca acısını unutmayacağımız ve hissedeceğimiz bu derin deprem acımıza rağmen yurt içi ve bilhassa yurt dışından gelen tüm “yürekdaşlarımıza” teşekkür ederek İYİ Kİ VARSINIZ diyoruz…