Sözün bir yerinde “Eşeği çamurdan sahibi çıkarırmış. Gazeteye el attım” deyiverdi.

Güneş Gazetesi sıkıntılı günler geçiriyordu. Eski teknoloji zamanları, bini aşkın çalışan. Dert çok. Ama gazetenin piyasadaki yeri iyi. Stajyer irisi bizler de “Hayırlısı olsun” demiştik. Aradan bir hafta geçti Mehmet Ali Yılmaz gazeteyi Asil Nadir’e sattı. “Eşeğini” çamurdan çıkartmaktan vazgeçmişti. Basının sonraki tarihlerde yaşadıklarına bakınca aslında ne kadar doğru bir karar aldığı ortaya çıktı.

Gazete ile birlikte satılmıştık. Aslında alt düzeyde çalışanlar için pek de bir şey değişmemişti. Birileri gitti, birileri geldi. Bizim işimiz yine aynı kaldı. Asıl sorun Asil Nadir’in gazeteyi kimseye satmayıp, batmasından sonra çıktı. Hepimiz tazminatlarımızı kaybettik. Yılların emeğini.

Doğan medya grubu el değiştirdi. Millet konuşacak konu buldu. Her kafadan bir ses çıkıyor. Herkes yüksek siyaset derdinde. Ancak işin farklı bir yönü de var. Çalışanlar endişeli. Çünkü tazminatlarını düşünüyorlar.

Geçtiğimiz hafta içinde Doğan Grubu’nun iki farklı biriminde çalışan iki arkadaşım ile sohbet etme imkânı buldum. Biri yönetici. 20 yıllık kıdemi var. Diğeri ise 8 yıllık muhabir. İkisi de aynı şeyi sordu: “Bizim tazminatlarımız ne olacak?”

Yani anlayacağınız asıl mesele kimilerinin konuşmayı sevdiği türde yüksek yüksek politik mesele değil, çalışan emekçilerin durumu.

İkisine de verdiğim cevap aynı oldu: “Tazminatlarınıza hiçbir şey olmayacak. Yasal hakkınız neyse alacaksınız.”

Çünkü Doğan Grubu, keza Milliyet Gazetesi bir ucundan stajyer olarak girenlerin emekli olarak ayrıldığı kurumsallaşmış şirketler. Çok sayıda uzun süreli çalışan var. Yani tazminatlar birikmiş durumda. 

Muhtemelen Doğan Medya Grubu satılırken bu tazminatlar da masaya gelmiştir. Ve yine çok muhtemel hesaba dahil edilmiştir. Yani çalışanların endişe etmesine gerek yok. Ya da benim temennim bu yönde. Umarım haklı çıkarım. Keşke eski ve yeni patronlar tazminatlar konusunda bir açıklama yapsa da çalışanlar için gergin bekleyiş sona erse.