İnsan içinde yaşadığı memleketini özler mi? Özler tabii. Bir türküde bir şiirde bir filmde gözü dolarak özler hem de.

Alın yeni Türkiye’nizi, bana eski Türkiye’mi geri verin!

Varsın internet, cep telefonu olmasın. Varsın elimde jeton telefon kulübelerinde sıra bekleyim. Siyah önlüklü öğrenciler süslesin sokakları.

Metro olmasın dakikalarca otobüs kuyruğunda bekleyim. Varsın marka kotum olmasın üstümde,  ayağımda bir kara lastik olsun.

Mektubum 1 haftada elime geçsin ama postacı getirsin, içinde el yazısı olsun.

Varsın televizyonda tek kanal olsun siyah beyaz, ama akşam 20:30 oldu mu Adile teyzem ile uykuya dalayım. Sabah uyanıp yerli malı haftası kutlama heyecanını yaşayım.

Kitaplarım Cin Ali, Oya ile Kaya, Ayşegül, Andersen’den Masallar, Ömer Seyfettin, Kemalettin Tuğcu, Küçük Prens olsun…

Varsın elektronik oyuncaklar, konuşan yürüyen bebekler olmasın, ben naylon bebeğe de razıyım.

Varsın sokaklar müsait olmasın, parklar bahçeler yapılmasın ben iki apartman arasında ip atlayım, istop, saklambaç, yedi kiremit, yakan top, misket oynayayım…

Varsın gün boyu aç kalayım, okul dönüşü annem ekmek üstüne yağ sürüp tozşeker döksün. Porselen tabakta değil melamin tabakta yemeğimi yiyim…

Varsın düğünler, nişanlar lüks otellerde değil ikinci sınıf düğün salonlarında olsun. Valsler, tangolar yapılmasın; ama Karadeniz’den, Ege’den, Trakya’dan, Doğu’dan, Orta Anadolu’dan müzikler çaldığında memleketimin insanı hep birlik horon tepsin, halay çeksin, zeybek oynasın. Çalan müziği yadırgamasın.

Varsın pazen pijamamız Sümerbank olsun; ama memleket dokuması olsun.

Varsın radyoda 3 kanal olsun. Türkü de çalsın, Hafif Batı Müziği de Sanat Müziği de… Tiyatro, sinema bu kadar çok olmasın; ama radyoda arkası yarını dinleyeyim.

Sokağımızdaki tek katlı müstakil evler, iki üç katlı balkonlu apartmanlar olsa süper lüks gökdelenler hiç olmasa…

Bu kadar çok eş dost olacağına varsın 3-5 komşumuz olsun. Aç yattığı zamanlarda bir kap yemek uzatacağımız, arada dertleşeceğimiz, okuldan gelen çocuğumuzu sahiplenen akrabadan öte komşularımız olsun…

Varsın çokluk değil yokluk olsun memlekette. Ani misafirin bastırması ile bazen evde çay, şeker olmasın. Ben bir koşu komşuya gidip ödünç alayım…

Hani Ayten Alpman’ın söylediği gibi “Havasına suyuna taşına toprağına, bin can feda bir tek dostuma. Her köşesi cennetim ezilir yanar içim. Bir başkadır benim memleketim… Kuzusuna kurduna Yunus’una Emrah’a. Bütün âlem kurban benim yurduma… Mecnun’a Leyla’sına erişilmez sırrına. Sen dost ararsan koş Mevlana’ya…” Daha kimler yok ki bu memlekette: Âşık Veyseller, Hacı Bektaş Veliler, Kaygusuz Abdallar, Nazımlar, Sabahattin Aliler, Yaşar Kemaller, Orhan Veliler, Eyüp Sultanlar, Fatihler, Sultanlar, Süleymanlar,  Mustafa Kemaller… Çanakkale’de, Antep’te, Urfa’da, Sakarya’da, Sarıkamış’ta şehitler…

Bağımsızlık savaşı vererek tüm dünyaya adını duyuran memleketim, çocuklarına, gençlerine bayram hediye eden ve pek çok Avrupa ülkesinden en önce kadına seçme ve seçilme hakkı veren kıymetlim. Üzerine şairlerin şiir yarıştırdığı: “Memleketim, seni boydan boya sevmişim, ta Kars’a kadar Edirne’den. Toprağını, taşını, dağlarını fırsat buldukça övmüşüm. Sen vatanımsın, ekmeğimsin. Duyduğum, bildiğim zafersin yıllarca.” diyen bir Ahmet Arif şiirisin.

Alın yeni Türkiye’nizi, bana eski Türkiye’mi geri verin!

Memleketim memleketim, benim en hassas yerim. Analar dolu Anadolu’m.

Seni toprağından öperim…