Yusuf’u kuyuda, Yunus’u balığın karnında koruyan ALLAH, Ayla bebeği betonların arasında korudu. Elzem, Ezel, İdil, İnci, Elif ve şimdi de Ayda.. Onlar depremin çocukları.. Sımsıkı tutundular hayata... Küçücük bedenleri, elleri ile.. Ama kocaman YÜREKLERİ ile... Biz büyüklere sordular “NEDEN”?

İzmir depremi sonrası günler sonrası göçük altından çıkan çocuklar yaşamın umudu oldu. Sorumluların yaptığı hataların bedellerini masum insanlar ödüyor. Her ölen can bir yok oluştur. Nerede bir can ölse, oralı oluruz. Olmalıyız zaten. Olamazsak insan olmayız. Hesabı zor bir asırda yaşıyoruz…

Daracık yığınların altında artçı sarsıntılar içinde 91 saat dayanmak? Nasıl nefes aldı, neler düşündü, rüyalarında neler gördü? O artık deprem sonrası bir yetim.

Enkazdan 91 saat sonra çıkarılan Ayda Gezgin'in Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi'nde tedaviye alındı. Kim söyleyecek annesinin artık gelmeyeceğini.. Her bir can, başka bir hayat hikayesi.. Hayalleri alınanlar…Çocuklarını kaybeden anneler, babalar.. Yok olan aileler.. Geriye kalan fotoğraflara sığan hayatlar..

İzmir sallanmadı, hepimiz sallandık. Ölümler ihmaller zinciriyle geldi. Hepimiz suçluyuz. Her deprem sonrası aynı sorunsallarla gelen ölümlerden hepimiz sorumluyuz. Zor günler…