Pek tabii "Ne zaman ölmeli insan? " diye soru olmaz. İrade-i cüziye olarak irade-i külliye'nin (Allah) işine karışılmaz.

Çok başarılı bir gazetecilik ve yöneticilik kariyerine, geç başlamasına rağmen akademik hayatta profesörlüğü de sığdıran, mesleki başucu kitaplarının saygın imzası Atilla Girgin'den, General Douglas Macartur'un bir sözünü duydum:

"İnsanı ihtiyarlatan, geride bıraktığı yılların çokluğu değil; ideal yokluğudur.

Yıllar cildi buruşturur; fakat idealsizlik ruhu öldürür."

*

Her insan gibi iki dedem oldu. Biri memurdu ve diğeri esnaf - işadamı.

Biri erken uyur, erken kalkar ve gazete dışında pek bir şey okumazdı.

Diğeri o yılların ideolojik çatışmalı Türkiye'sinde Tercüman ve Milliyet gibi Adalet Partisi ve Cumhuriyet Halk Partisi'ni destekleyen iki karşıt yayını okurdu.

İlkine sorardım, niye kitap okumuyorsun diye ve cevaben : "Kafamı karıştırmaya ne gerek, dinleniyor o " derdi.

İkinciye de neden karşıt şeyleri okuyorsun dediğimde 'Basit ve tek yanlı kalmamak, doğruyu anlamak için' derdi.

*

İlk dedem: "Büyüdüğünde memur ol. Aldığını verdiğini bil. Risksiz hayat ne rahat" derdi.

İkinci dedem: " İş dene ve yap. Başarmazsan bir sonrakinde başar. Faydalı olan yeni bir şey ortaya koyandır. Herkesin yaptığını da yapma" derdi.

*

İlk dedem, apartmanında, dairesinde, pencereden bakarak günleri geçirirdi. Dede "ne yapıyorsun? "dediğimde" Azrail'i bekliyorum." derdi.

İkinci dedem vefatı anına dek işlerini takip etti. Yenilik peşinde koşmaktan vazgeçmedi. 1900’lerin başında açtığı fırının adı bile 'Asri Fırın' idi.

*

İşte bu nedenle bana sorduklarında 'ne zaman emekli olacaksın, dinleneceksin?' diye..' Asla' diyorum.

İdealim ve projem kalmadığında ölmeliyim.

Ot gibi yaşamak.. İnançsız, idealsiz ve çabasız olmak zaten bir nevi bitkisel hayat gibi...