Arada merhametli olmanın açısından dertlenir önce Kemalettin Tuğcu'ya bir 'rahmet' okurum.

Belli bir yaşın üzerindekiler çizgi film, play-station, animasyon, tablet ve aplikasyon kuşağı değil ki...

Teknolojik ve ekonomik garibanlık dönemlerinde biz sadece 'insandık'.

Sonsuz ve hesapsızca tüketici olmamız için beynimiz yıkanmaz, cebimize kredi kartı konulmaz, borç sarmalına itilmezdik. 'Ayağını yorganına göre uzatmanın' ve 'işten artmaz dişten artar'  yaklaşımlarının insanıydık. 

'Komşusu açken tok yatamazdık.'

 Hepimiz, merhamet 'download' edilmiş tabletlerdik. 

Ve o Kemalettin Tuğcu da merhametimizde derin izlerle nakış işlemişti. 

Her umutsuz ve garibin hayatına başarı ve tefekkürle gelen zenginlik mümkün hedefi yerleşmişti. 

O şekilde daha da insan olmuştuk.

*

Bugün metrobüs istasyonuna girerken bir güvenlikçinin karşısına dikildim. 

Sertçe baktım. 

O'nun dikkatini çekene kadar sabit durdum. 

Gördü, döndü ve: ' Yok yok, acıtmıyorum ki' dedi.

'Acıtmadığına göre o çocuğun kolunu sıktığının ve canını yakmaya çalıştığının demek farkındasın sen!'

Ve bir daha ters baktım.

Metrobüse girip mendil satmaya çalışan (Suriyeli)  çocuk kurtuldu. 

O an mutlu oldu. Niye ki ? Eziyetten bir an kurtuldu diye..

*

Bir metro çıkışıydı. Pek tabii ne çaldıkları enstrüman profesyonel ve de çalma şekilleri idi. 

3 küçük (çingene) kız birden kaçmaya çalıştı. 

Yakalandıkları an zabıtaya.. Ne şans ben oradan geçiyordum. 

Zabıta bir daha kolay aynı davranışı gösterebiliyor mi bilemiyorum?

*

Çocukları dilendiren ve yalınayak sokağa salan bataklıkla mücadele etmeyip.. Çocuk itip kakacağız.. Öyle mi ?

Bu kafada hangi rezil varsa , umarım karşıma çıkmaz ..